Geraldine

23/1/2010
Na het maken van wat mooie foto’s van de haven van Akaroa, verlaten we deze plaats en rijden zuidwaarts via Lincoln naar Rakaia. Daarna pakken we de hoofdweg op. Dit is voor de Nieuw-Zeelanders een snelweg, maar voor onze begrippen een provinciale weg. Ondanks dat mag je er toch gewoon 100 rijden. Bij Ashburton gaan het binnenland in richting Geraldine. In de B&B gids die we van de familie Krijgsman :-) hebben gekregen, hebben we een leuk adresje net buiten het centrum gevonden. Dit is LilyMay Bed & Breakfast. We worden door de eigenaresse hartelijk ontvangen en krijgen een korte rondleiding door het huis. Het is een prachtig authentiek Engels/Victoriaans huis met vier logeerkamers.

In het huis verblijft ook de Amerikaan Richard. Deze 80-jarige uit North Carolina is bij wat vrienden op bezoek en blijft enkele dagen in het huis. Toevalligerwijs hebben we deze man al in het centrum zien lopen, voordat we naar het guesthouse gingen. Daar zagen wij hem al bijna plat gereden worden, toen hij blind de straat overstak. Frappant dat je hem dan vervolgens in hetzelfde huis tegenkomt als je zelf verblijft.

In de omgeving van Geraldine ligt het Peel Forest. Een soort tropisch regenwoud in het klein, met diverse wandelingen er doorheen. We rijden er in een kwartiertje naar toe en kiezen voor de wandeling naar de Ackland Falls. Volgens de kaart moet dit een wandeling van ongeveer 45 minuten heen er terug zijn. De wandelschoenen gaan aan en we volgen de bewegwijzering door het bos. Al na 50 meter gaat het direct met grote traptreden recht omhoog. Aangezien het de afgelopen twee dagen aardig geregend / gemiezerd heeft, is de grond lekker nat en lopen we al gauw door de blubber. Met de gang van een slak staan we na een kwartier al te hijgen als een paard, zo steil gaat het pad omhoog. Je moet goed uitkijken dat je niet uitglijdt over het glibberige pad. Na ongeveer 40 minuten klimmen komen we uit bij de Ackland Falls die eigenlijk niets meer zijn als een kleine stroomversnelling in een rustig stromend beekje. Hebben we hiervoor met het hart in de keel geklommen? Valt eigenlijk wel een beetje tegen, maar ach, zo hebben we de lichaamsbeweging ook weer gehad.

We dalen via de andere kant van de heuvel af totdat we weer bijna bij de auto zijn.

Op aanraden van Lois, de gastvrouw van het Bed & Breakfast eten we bij “The Top Paddock”. Het eten is geweldig. Aangezien we hier in een “vis”streek zitten, geniet Tom heerlijk van een plaatselijke vissoort, die voor ons met een vreemde combinatie bereid is, namelijk chillipeper en gember.

24/1/2010
We genieten samen met Richard van het ontbijt, waarbij deze zeer aardige oude man van alles over de omgeving vertelt. Hij blijkt enkele jaren geleden met zijn vrouw een bed & breakfast te hebben gehad in de omgeving van Geraldine. Hij kent de omgeving dus op z’n duimpje. Tijdens het eten begint hij opeens te vertellen dat hij eigelijk op dieet is. We hebben alleen nog niet door dat hij eigenlijk een grap aan het vertellen is: I am on a Seafood diet: All the food I see, I’ll eat. Hartelijk lachen we met z’n drieen om zijn grap. Hahaha, komische man. We bewonderen hem om het feit dat hij op zijn leeftijd nog steeds de wereld over reist en zo van het leven geniet, ook al zegt hij dat hij van dag tot dag leeft. Heerlijk toch?

Na het ontbijt krijgen we van de eigenaren nog wat tips over de omgeving en gaan we op pad. We gaan noordelijk via Mayfield naar Mount Somers. Daar slaan we af richting Lake Clearwater. Onderweg zien we diverse grasvelden met enorm veel schapen, geiten, koeien en herten. Na een tijdje gaat de asfaltweg over in een grindweg, maar dat had Tom wat laat door. Dus met zo’n 90 km/uur knallen we de grindweg op, waardoor de auto zowat uit elkaar spettert. Het grind slaat onder auto door en we creëren een grote stofwolk. Toch maar een beetje rustiger over die gaten en richels.

Na een tijdje rijden we langs een geweldige gebergte: Het is onbeschrijfelijk mooi. We zetten de auto aan de kant en zijn verbaasd over de enorme stilte die daar heerst. Op een schaap na voelen wij ons de enige op de wereld. Na ongeveer 15 km verder rammelen komen we uit bij Lake Clearwater. In deze omgeving is een scene van Lord of the Rings gefilmd en op het meer zijn diverse waterskiërs bezig hun vaardigheden te verbeteren. Grappig om te zien dat je eerst zo’n stuk door de middle of niks rijdt en dan ineens naar een recreatiemeer vol activiteiten staat.

We keren om en rijden dezelfde rammelweg terug en gaan daarna door via Methven naar Rakaia Gorge. Onderweg breekt de zon door de wolken en schieten we onze korte broek en t-shirt aan. Heerlijk, eindelijk lekker in de zon. Via een slingerende bergweg komen we aan bij de bedding van de rivier Rakaia. Vanaf de brug over de rivier maken een paar mooie foto’s en een stukje film. Op de rivier is een Jetboat bezig wat mensen te vermaken, door vlak hard en vlak langs de rotswanden te scheuren. Aan de oever van de rivier eten we even snel een boterhammetje en maken een praatje met een stel Nederlandse meiden die al twee maanden in Nieuw-Zeeland zijn. We hebben nog niet koud de lunch op, of er komt in no-time een pak wolken en mist opzetten. Het weer slaat in een paar minuten tijd om van rustig warm zomerweer naar koud en druilerig herfstweer. We gaan weer op pad en rijden zuidwaarts terug richting Geraldine. Daarna gaan we nog een stukje verder via Temuka naar Timaru. Maar ja, het is zondag dus hier is niks te doen. Alles is dicht. Na een korte wandeling over het strand van Timaru gaan we terug naar het guesthouse in Geraldine.

Tot zover weer onze belevenissen. Voor ons morgen zullen we nog wat foto's bij dit verhaal plaatsen.

Groetjes,

Tom en Deb