Forgotten World Highway

Hallo allemaal,

Hier zijn we weer met een volgend deel van ons reisverslag. Weer een flinke lap tekst, maar dan heb je wat te doen!

Veel leesplezier!

16/2/2010
Afgelopen nacht heeft het enorm geregend en gestormd; niet normaal meer. Logisch dat het hier zo groen is, dat moet wel met zoveel water. Na het ontbijt is de lucht nog steeds niet opgeklaard en regent het van tijd tot tijd. Jammer, want we hadden graag de vulkaan in volle glorie willen fotograferen. Dan maar een plaatje van het internet lenen voor het fotoboek. We hebben bij de VVV een plattegrond met een toeristische route (Surf Highway 45) rond de vulkaan gevonden en besluiten deze, ondanks het waardeloze weer, toch maar te rijden. Je weet maar nooit, misschien klaart het straks toch nog op.

De route leidt ons tegen de klok in langs de Westkust richting Cape Egmont. Onderweg stoppen we bij verschillende surfbeaches en maken wat foto’s en film van de locals die lekker aan het golfsurfen zijn. Opvallend is het zwarte zand op de stranden. Samen met de witte zee en de donkere wolken geeft dit een vreemd, bijna angstaanjagend beeld. Bij Cape Egmont proberen we nog wat foto’s van de vuurtoren te maken, die bij helder weer mooi voor de vulkaan staat. Nu is het slechts een foto van een vuurtoren geworden…

We vervolgens ons rondje om de berg, maar zien hem totaal niet uit de wolken komen. Uiteindelijke komen we aan in Hawera en pakken we de highway naar New Plymouth weer op. Dit deel hebben we gisteren ook al gereden dus da’s een aardige déjà vu.

17/2/2010
Naast de route om de vulkaan van gisteren hebben we in de VVV ook een kaart van een mooie toeristische weg door de bergen en de heuvels naar Taumarunui gevonden. Deze wordt de Forgotten World Highway genoemd en is een 155 km lange, smalle en kronkelende weg van Stratford naar Taumarunui. De prachtige en vooral zeer rustige bergweg slingert over de heuvelruggen. Tom houdt wel van dit soort weggetjes, die zijn veel leuker dan die saaie rechte snelwegen. Na ongeveer een uurtje slingeren komen we aan in het gehucht Whangamomona, dat zichzelf in 1989 tot een republiek heeft uitgeroepen, compleet met z’n eigen verkiezingen. Aan de rand van het dorpje staat een klein golfplaten hokje dat dienst doet als grenscontrolepost (zie foto). In het plaatselijke hotel (in de middle of nowhere) lunchen we lekker uitgebreid voor weinig. Als een soort ludieke actie kopen we in dit hotel een paspoort voor de republiek Whangamomona en krijgen we in ons eigen Nederlandse paspoort een stempel van deze republiek. De drie dollar die het paspoort kost, gaan gelukkig naar een goed doel. We nemen afscheid van het zeer vriendelijke hotelpersoneel en laten het gat achter ons.

Net na dit dorpje nemen we een kleine detour naar Mount Damper Falls. Deze 85 meter hoge waterval is de op één na hoogste waterval van NZ. De wandeling er naartoe leidt ons eerst via een veld met schapen en geiten naar een smal looppad en uitkijkplatform op de waterval. Het platform biedt tevens een mooi uitzicht over de vallei waar de waterval in uitloopt. We wandelen via het weiland van de schapenboer terug naar de auto en komen onderweg de vriendelijke boer op z’n quad en met z’n schapenhond tegen.

We vervolgens onze weg en na zo’n 20 km gaat de asfaltweg over in een dirt road. We worden weer flink door elkaar gerammeld en geschud en de auto begint weer lekker vies te worden. Na ongeveer 5 uur rijden komen we aan in Taumarunui. Hier eindigt de Forgotten World Highway en gaat de ‘gewone’ weg weer verder. We zijn het rijden vandaag al aardig zat aan het worden, maar besluiten toch nog even door te tuffen, wetende dat we morgen ook nog een flinke rit voor de boeg hebben. Net na Taumarunui gaan we naar Zuiden en eindigen de dag in het plaatsje National Park. Onderweg zien we een geinig motel waar we besluiten te blijven slapen. In de motelbar eten we een lekkere burger en genieten we van een welverdiende pint bier.

18/2/2010
Voor ons doen vroeg de afgelopen dagen, zitten we al om 9.30 uur in de auto en rijden naar Whakapapa Village waar net voor het dorpje het exclusieve Chateau Tongariro tegen de heuvels zichtbaar is. Dit luxe hotel is echt afzichtelijk in dit gebied, maar biedt (bij mooi weer) wel een mooi uitzicht op de drie omliggende vulkanen. We proberen het hotel en de achterliggende deels zichtbare en met sneeuw beklede vulkaan te fotograferen. Aardige foto. Via dezelfde terugweg rijden we weer naar National Park en rijden naar het Zuiden richting Ohakune en dan door naar Waiouru. Hier tanken we de auto helemaal vol want de komende 160 km komen we geen benzinepomp meer tegen.

Net na Turangarere verlaten we de highway en gaan naar het Oosten. Via een slingerende (Tom blij) bergweg rijden we richting de kust naar Napier. Volgens de wegenkaart is het middendeel, zo’n 25 km, van deze weg weer een stuk dirt road, dus dat belooft wat. Maar de NZ overheid heeft echter bedacht dat dit onverharde deel ook maar eens geasfalteerd moet worden, dus men is druk aan het werk. Dit heeft tot gevolg dat een flink stuk weg veranderd is in een grote modderpoel en Tom maakt van de gelegenheid gebruik om de bruin/witte auto nog wat bruiner te maken. De modder zit zowat op het dak en de klonten klei en blubber hangen onder de auto.

Na een tijdje rijden we weer op gewoon asfalt en dalen we vanuit de bergen af naar de heuvels rond Napier. Hier zie je meteen de enorme velden met wijnranken opduiken en passeren we de ene na de andere wijngaard. Nu de zon inmiddels weer is gaan schijnen, geeft dit een enorm afwisselend landschap, prachtig om te zien. We hebben het in dit verslag al meerdere keren genoemd, maar ook nu weer is na elke bergrug of bocht in de weg het landschap weer compleet anders als ervoor. Je kijkt echt je ogen uit.

Rond de klok van half drie komen we aan in Napier en proberen een motel voor twee nachten te boeken. Deze is echter voor het komende weekend al vol, dus dan maar één nacht. We rijden naar het centrum van Napier en lopen door de gezellige straten. Nu blijkt ook waarom de camping/motel voor het weekend vol zit: er is drie dagen lang feest in Napier, het Art Deco festival. In de stad zien we heel veel oude auto’s rijden en loopt het lokale winkelpersoneel in de klederdracht uit de tijd van de Charleston-muziek. Samen met de vele gebouwen in Art Deco-stijl, geeft dit een leuke sfeer aan het dorp. We lopen over de boulevard en genieten van een heerlijk Italiaans ijsje. Na een uurtje of twee slenteren, gaan we terug naar het motel.

Tot zover!

Groetjes,

Tom en Deb