Een update vanuit Kaikoura

Hallo allemaal,

Hartelijk dank voor alle leuke reacties op onze verhalen. We genieten telkens weer van jullie opmerkingen!

Nu volgt weer een wat langer stuk verhaal. Ga er dus maar weer even voor zitten. We zijn gebleven bij de start van de treinreis vanaf 6/2/2010.

Via een route van 231 km en 19 tunnels brengt de trein ons via Arthur’s Pass en wat tussenliggende niet noemenswaardige plaatsjes naar Christchurch. Onderweg slingert het spoor langs de rand van de rivier en biedt ons uitzicht op de omliggende bergen en vergezichten. Tussen de wagons is een open rijtuig, zodat je tijdens het rijden mooie foto’s en film kunt maken. Wel jammer dat de kwaliteit van het spoor niet zo best is, want de trein slingert en rammelt aan alle kanten. Af en toe kruist de trein de rivier en rijdt dan over enorm hoge bruggen.

Aan het einde van de middag komen we aan in Christchurch en zijn we weer aan de Oostkust in de plaats waar we ook zijn vertrokken! Haha, al die moeite om met de auto te rijden en met de trein ben je in 4 uur tijd weer aan de andere kant.

We hebben via internet ook een klein motelletje in de buurt van het station geboekt en lopen er heen. We worden door de zeer vriendelijke klusjesman ontvangen en krijgen een enorme kamer. Deze is geschikt voor 5 personen en lijkt wel een complete woning. We lopen naar de nabijgelegen winkelstraat en eten in de lokale pub een lekkere burger met frieten. Kunnen we tegelijk rugby kijken op de twee enorme tv’s die in de kroeg hangen.

Voor het eerst deze vakantie biedt dit motel GRATIS internet. Zo zou het eigenlijk overal moeten zijn, maar hier in NZ is dit blijkbaar een bron van inkomsten, want overal moet je voor toegang tot het internet betalen. Belachelijk. We maken er dan ook dankbaar gebruik van door ruim 2 uur met het thuisfront te skypen, wat foto’s te uploaden en de weblog bij te werken.

7/2/2010
De wekker gaat extra vroeg want de trein terug naar Greymouth vertrekt al om 8.15 uur. De klusjesman brengt ons met een busje naar het station, zodat we niet hoeven te lopen. Wat een luxe en dan te bedenken dat dit motel met alle faciliteiten maar € 45,00 per nacht kost. Perfect! Bij het station staat inmiddels al een lange rij met reizigers te wachten, maar het inchecken gaat gelukkig lekker vlot. De trein vertrekt op tijd en brengt ons via exact dezelfde route terug naar Greymouth. Gelukkig was het gisteren mooi weer en hebben we toen mooie foto’s en film kunnen maken, want vanochtend is het bewolkt en ziet het er minder mooi uit. Daar aangekomen zien we tot onze opluchting dat de auto (met alle bagage e.d. erin) er nog staat! In de super (ook open op zondag) halen we wat boodschappen en gaan we met de auto weer op pad. Wel vreemd, want net reden we nog met de trein en nu zitten we weer in de auto. Maar goed, het went snel.

We rijden langs de kust richting Westport. Onderweg wisselen vlakke landschappen en dichte subtropische bossen elkaar af en verbazen we ons telkens weer over de fraaie en wisselende vergezichten. Tjonge, wat is dit land toch divers.

Een kilometer of 50 boven Greymouth ligt bij het plaatsje Punakaiki de Pancake Rocks and Blowhole. Dit zijn diverse stukken rotsen die door de eeuwen heen door wind en water de vorm van pannenkoeken hebben gekregen. Althans van opgestapelde pannenkoeken wel te verstaan. Een erg mooi maar apart gezicht, want een paar honderd meter verderop zijn dit gewoon weer ‘normale’ rotsen. We maken wat foto’s en vervolgen onze weg. We gaan hier vanavond nog een keer naar toe, want dan is het hoog water en spuit er water uit de Blowhole.

In Westport vinden we na wat zoekwerk een schattig en klein chalet voor de nacht. Al snel blijkt dat men overal geld uit wil slaan, want zelfs voor de potten en pannen moet je apart betalen. En dat terwijl we bewust een self contained (dus zelf koken) chalet hebben geboekt. Wat een afzetters!

We rijden terug naar Punakaiki en wachten totdat het hoog water is. Blijkbaar is dit het beste moment om naar een spuitgat te komen kijken, want het begint al aardig druk te worden. Minuten verstrijken en iedereen staat met z’n camera in de aanslag om een flinke spuit water te fotograferen, maar… Je raadt het al, er gebeurt niks! De foto’s in de reisgidsen en op internet van een enorme spuit water zijn blijkbaar gemaakt op een moment dat de zee erg wild was, want nu wij er zijn is de zee zo glad als een biljartlaken en is er geen druppeltje spuitend water te ontdekken. Wat een afgang! Staan we daar nou op de wachten?

Tot overmaat van ramp begeeft de spiegelreflexcamera van Debbie het vanavond ook nog eens. De spiegel werkt niet meer naar behoren en maakt alleen nog maar halve foto’s. Gelukkig hebben we ook nog een compact camera mee, dus dan moeten we het daar maar mee doen. We zullen in de volgende grote plaats wel even bij de lokale fotograaf informeren of deze te repareren is.

8/2/2010
We staan weer redelijk vroeg op want vandaag hebben we een lange rit voor de boeg naar Nelson. We rijden van de Westkust naar het noordelijk deel van het Zuidereiland. De weg slingert flink langs de Buller River. Waar in het begin de bergen nog grillig zijn en we nog door tropische bossen heen rijden verandert in de loop van de rit de omgeving weer naar het vlakke land. De koeien, schapen en paarden staan weer in de weide en dit geeft weer een totaal ander beeld. Best raar dat binnen 100 km de omgeving zo kan veranderen.

Onderweg komen we heel wat “één-richtings” bruggen tegen waar we netjes op elkaar moeten wachten. Deze bruggen zijn zo smal dat de vrachtwagens er net aan overheen kunnen.

Halverwege de rit stoppen we om een korte wandeling te maken. We zien een hangbrug in de verte en besluiten daar een kijkje te nemen. Dit is voor Debbie achteraf geen succes. We moeten over een wiebelige brug naar de overkant van de rivier om daar de wandeltocht voort te zetten. Deze brug is zo smal en slingert alle kanten op. Toch maar focussen op de rug van Tom en de overkant is met veel zweetdruppels bereikt. Maar ja, dan is er de wetenschap dat je ook nog terug moet… Eerst maar een kwartiertje door het bos heen lopen en de terugweg vervolgen. Ook terug over de brug heeft de nodige zweetdruppels opgeleverd. Vooral als een “redelijk” gezette dame besluit aan de andere kant ook de brug over te lopen. Nee, niet even wachten tot dat wij de andere kant hebben bereikt. Gewoon doorlopen en maar kijken hoe we elkaar moeten passeren!?! Maar goed het is gelukt en de overkant is bereikt. Tja, je kan nog maar beter gaan parasailen dan heb je nergens last van… Maar over een slingerende, smalle “hangbrug” lopen waar je recht naar beneden kan kijken is echt geen pretje!

We stoppen onderweg ook om nog even een boterhammetje te eten. Ook hier hebben we weer last van vele “sandflies”. Deze beesten zijn veel erger dan muggen. Als ze eenmaal aanvallen dan “happen” ze ook echt. Ondanks dat we ons hebben ingesmeerd met anti-muggenspul zijn we al aardig opgegeten door deze beesten. Ze zuigen zich echt vast aan je lichaam en “happen” er lekker op los en de bulten die ze achterlaten jeuken enorm. De jeuk blijft lange tijd aanhouden dus we smeren er ook met het anti-jeukspul flink op los. Zoals jullie zullen begrijpen worden de boterhammen in de auto opgegeten en rijden we daarna snel weer verder.

In de middag komen we aan in Richmond, een voorstadje van Nelson. Daar blijven we twee dagen om de buurt te verkennen. We gaan eerst op zoek naar een fotozaak, maar helaas wordt direct duidelijk dat de camera niet te repareren valt en opgestuurd zal moeten worden naar Canon. Wat een pech. Maar goed we kunnen er niets aan veranderen en zijn al blij dat we nog een kleine camera met ons mee hebben genomen. De rest van de middag genieten we, voor zover dit mogelijk is want de tuin van ons motel grenst direct aan de snelweg, van het zonnetje (het is hier ruim 25 graden!) en bekijken we de route voor de volgende dagen.

9/2/2010
Na een ochtendje treuzelen en luieren (is ook lekker) gaan we op pad richting het Abel Tasman National Park. Eerst stoppen we bij de Waikoropupu Springs, een zoetwaterbron die per seconde zo'n 13.000 liter water ophoest. Dit kraakheldere water (65 meter zicht onder water; daar willen we natuurlijk wel even in duiken) stroomt daarna verder richting zee. Even verderop maken we een wandeling naar de Wainui Falls, die helaas voor Debbie nogmaals over een fijne slingerende hangbrug voert. Maar met behulp van een hele lieve (en oude Hippie) mevrouw, lukt het haar toch de waterval te bereiken. We maken er wat mooie foto's en film en gaan dan dezelfde weg terug.

Via een dirt road komen we uit bij Totaranui. De gele zandstranden en het azuurblauwe zeewater zijn prachtig om te zien. We maken een wandeling over het strand en genieten van het uitzicht. Vooral het bijna okergele zand verbaast ons nog steeds.

Via dezelfde dirt road (de auto is inmiddels bruin ipv wit), crossen en rammelen we terug naar de hoofdweg. Pas laat in de avond zijn we in ons motel terug.

10/2/2010
Vandaag hebben we weer een wat langere rit voor de boeg, want we gaan opnieuw naar de Oostkust naar Kaikoura. Hier boeken we een boottrip om walvissen te gaan spotten. Helaas zijn alle vaarten voor vandaag geannulleerd vanwege de slechte zee. Het is weliswaar miezerig en windstil, maar omdat de walvissen vandaag ver op zee zitten of zwemmen (wat je wil), is de zee daar erg wild. Voor morgen (11/2/2010) verwacht men echter een mooie dag met een rustige zee, dus we zullen zien. We hebben een opties op de eerste vaart voor morgenochtend genomen, mits er mensen uitvallen. Mocht deze toch vol zijn, dan gaan we 's middags.

Alvast de nodige felicitaties voor 11/2/2010: Marco Krijgsman en 13/2/2010 Casper Krijgsman, beide alvast van harte gefeliciteerd!!!

We houden de borrel nog van jullie tegoed!

We verwachten op de 12e (februari) naar het noordereiland te gaan om daarna de stroopwafels bij Huib af te gaan leveren :-).

Dit was het dan wel weer voor voorlopig. De groetjes en tot de volgende keer.

Tom en Debbie