De Fjorden....

Hallo allemaal,

Eindelijk weer een update van het reisverslag. We hebben de afgelopen dagen weer ontzettend veel gedaan en gezien. Dus veel leesplezier...

27/1/2010
Vandaag doen we lekker rustig aan en slapen een beetje uit (voor zover dat lukt, want het bioritme is nog niet echt op gang). Daarna gaan we naar het Otago Peninsula wat een schiereiland is vlak onder Dunedin. Op dit schiereiland zijn diverse ‘attracties’, zoals het Royal Albatross Centre, Penguin Place en Larnach Castle. In het Albatross Centre bieden ze zicht op de enige kolonie koningsalbatrossen ter wereld op het vaste land. We krijgen een interessante rondleiding en met de gids gaan we naar een uitkijkpunt van waaruit we zicht hebben op de broedende vogels. Af en toe staan de vogels even van het nest op en zien we een glimp van het jonkie.

Bij de Penguin Place gaan we met een gids naar de duinen waar men diverse overdekte loopgraven en greppels heeft gemaakt die tussen de broedplekken van de Geeloog-pinguïns liggen en via diverse uitkijkpunten een blik biedt op de wereld van deze pinguïn. Overdag zijn de nesten alleen bezet door de net geboren pinguïns, want pa en moe zijn naar de zee om te vissen. Deze komen meestal pas laat in de avond thuis, maar gelukkig voor ons: even verderop op het strand zien we een pinguïn uit de zee komen en naar het broedgebied lopen.

Deze twee activiteiten vreten onverwacht toch aardig wat tijd, zodat we aan het einde van de middag naar Larnach Castle rijden. Dit is het enige kasteel van Nieuw-Zeeland en voor Europese begrippen, klein. We kijken een uurtje in de rondte in het kasteel en de fraai onderhouden tuinen. Op zich aardig, maar niet zo bijzonder.

28/1/2010
Redelijk op tijd laten we Dunedin achter ons. Net na Kaka Point gaat het asfalt over in grind en gaan we stoffig door naar Nugget Point en wandelen het laatste stukje naar het Light House. Deze kleine vuurtoren ligt op een hoge en ruige landtong, maar biedt een geweldig uitzicht over de omliggende omgeving.

Via Kaka Point en Owaka gaan we naar Jacks Blowhole. Zodra we bovenop de klif lopen, hebben we een perfect uitzicht over de weilanden met schapen en koeien aan de ene zijde en de schitterende blauwe zee (ja pa, met een lekker hoge afgrond) aan de andere zijde.

Jacks Blowhole blijkt een groot gat in de klif te zijn met in de bodem de zee, die vrij spel heeft om het ontstane gat stukje bij beetje groter te maken. Dit gat is inmiddels zo’n 55 meter diep, 144 meter lang, 68 meter breed en 200 meter vanaf de kust. Ik heb het niet zelf opgemeten, dat stond op het bordje bij het gat. Bij vloed schijnt het water redelijk hoog het gat ingeperst te worden, maar aangezien we hier met eb waren, was daarvan weinig te zien.

Via een nog langere stofweg dan de heenweg, gaan we via de kustweg door naar het Westen. We komen langs de Niagara Falls (huh, de laatste keer dat we keken lagen die toch in Canada??) en via het plaatsje Waikawa komen we uit in het plaatsje Curio Bay. Dit plaatsje zelf is niet zo bijzonder (lees: niks), maar net achter de duinen ligt het Petrified Forest. Dit is een versteend bos, waar in de lagune nog resten van oude boomstammen zichtbaar zijn. Dit bos heeft hier duizenden jaren ervoor aan de kust gestaan en is door een aantal stormen en vloedgolven platgewalst tot wat het nu is.

We gaan naar het Westen naar Slope Point. Dit is het meest zuidelijkste puntje van het zuid-eiland van Nieuw-Zeeland. We maken wat leuke foto’s van de wegwijzer die daar staat en lopen via het weiland (gelukkig voor Deb zijn er hier geen koeien in de buurt) terug naar de auto.

We eindigen de dag in Invercargill. De dames van de receptie van het motel/camping bevelen ons een lekker restaurantje in de omgeving aan. Deze biedt een gratis haal- en brengservice. In een luxe minivan worden we opgehaald en naar het restaurant gebracht. Gelukkig hebben we dames niets teveel gezegd want we eten onze buikjes helemaal rond.

Na het afrekenen worden we door één van de obers met hetzelfde busje weer netjes bij het motel afgeleverd. Zo, daar kan menig restaurant in Nederland nog wat van leren. En dan te bedenken dat we met z’n 2-en voor net € 50,00 klaar waren… Hoezo service?!

29/1/2010
In Bluff staat een wegwijzer met veel plaatsen over de gehele wereld inclusief de afstanden er naartoe. Dit is het meest gefotografeerde bord dus wij doen daar vrolijk aan mee.

Net boven Invercargill verlaten we de snelweg weer en gaan naar het Westen. De kustweg slingert over de duinen en langs het strand en biedt ons steeds een mooi beeld op de stranden en de ruige zee. Een kilometer of 20 na Riverton stoppen we in de duinen en lopen het strand op. Daar horen we de zee zwaar donderen en kijken onze ogen uit naar de meters hoge branding. Jammer voor ons zijn de lokale surfboys net klaar met hun sport en vermaken we ons met het zoeken naar wat ‘gemstones’. Helaas voor ons vinden we alleen maar een paar waardeloze glimmertjes. Het was een aardig idee.

We verlaten de zuidkust en gaan naar het Noorden naar Manapouri, waar we in de middag aankomen. Vanuit Manapouri worden excursies georganiseerd naar de Doubtful Sound en via het noordelijker gelegen Te Anau naar de Milford Sound. Dit zijn grote fjorden die geheel in het Fjordland National Park liggen. We boeken twee tochten over de genoemde Sounds en krijgen er voor niks (yeah right) een bezoekje aan de Glow Worm Caves van Te Anau bij. We kiezen ervoor om de Glow Worms diezelfde avond te doen en de twee Sounds in de twee dagen daarna. Wel een rib uit je lijf, maar dan ben je in één keer klaar.

We hebben we rest van de middag lekker vrij (haha, het lijkt wel werken) en kleuren een beetje bij in de volle zon. ’s Avonds melden we ons bij de haven en worden we in een 40 minuten met de boot naar de andere kant van het meer gebracht. Met een gids gaan we in kleine groepjes de grot in, waar we uitleg krijgen over het ontstaan van deze grotten. Door de grot stroomt ook een rivier en de watervallen in deze rivier maken een enorm kabaal. In de grotten hangen aan het plafond en zitten deels op de wanden enorm veel gloeiwormen die in staat zijn in hun staart een klein lichtblauw lichtje te laten branden/gloeien. De insecten in de grot komen op het gloeilampje af en vliegen zo in de vangdraden van de worm: Eten maar (het werkt verder net als bij een spin). Deze worm wordt echter na een paar weken via een cocon een soort mug en sterft na het voorplaten na een paar weken. De gloeiworm toont zijn lampje alleen in het pikkedonker. Verderop in de grot worden we door de gids in een klein bootje door de grot gevaren, waarbij we nog veel meer wormen/lampjes zien. Het is een mooi gezicht al die hele kleine lampjes in de grot; het lijkt net kerstverlichting. Helaas mogen we geen foto’s maken. We vragen ons dan ook gelijk af of we niet voor de gek worden gehouden en het feitelijk geen ledlampjes zijn?!?

30/1/2010
In tegenstelling tot gisteren is het vandaag snertweer. Het regent al de hele nacht en vanochtend miezert het nog steeds. We staan vroeg op en gaan via een hobbelige slingerweg naar het noordelijk gelegen Milford. Onderweg zien we maar weinig van de fraaie bergketens want deze liggen geheel in de wolken en de mist. Tja, zo veranderlijk kunnen de Fjordlands zijn: de ene dag stralend mooi weer met 25 graden en de volgende dag bakken met water en 12 graden. Niet zo gek als je bedenkt dat hier jaarlijks ongeveer 8 meter (ja, je leest het goed) regen valt. En wij maar denken dat het in Nederland zoveel regent…

Anyway, het is nog zo’n 120 km rijden, dus het weer kan nog altijd veranderen. Via de weerberichten hebben we al vernomen dat het in de middag moet opklaren. Dat zou mooi uitkomen, want we hebben een middagje rondvaren op de Milford Sound geboekt en een zonnetje is dan zeker erg welkom. Na zo’n 100 km komen we bij de tunnel uit die ons naar de andere kant van de berg brengt. Hier is soms al een flauw zonnetje te zien, dus het kan zo maar zijn dat het aan de andere kant van de berg prachtig weer is.

Niets is minder waar als we in Milford aankomen: half bewolkt en een graadje of 18. We smeren ons in met anti-muggenmelk (dit is hard nodig want het stikt er van de muggen!), drinken een bakje koffie en lopen naar de haven. Hier ligt een prachtig schip ons op te wachten. Tot onze verbazing gaan we dit keer met een heus zeil/motorjacht in plaats van zo’n standaard rondvaartboot. Alleen dat al maar onze dag goed.

Rond half één verlaten we de haven en beginnen we aan het rondje over de Milford Sound. Tja, hoe moet ik dit omschrijven? Geen idee, superlatieven ontbreken. Wat een geweldig uitzicht. De bergen naast het fjord zijn tussen de 1.400 en 1.600 meter hoog en van de meeste bergen stromen meerdere watervallen naar beneden. Door de flinke wind veranderen deze soms en een deels horizontale spray die tientallen meters breed is. Rond de toppen van deze bergen hangen soms nog een paar wolken. Enkele rotswanden zijn zowat verticaal en als de boot er vlak langs vaart, voel je je echt Klein Duimpje.

Aan het einde van de fjord (je bent dan inmiddels op open zee, de Tasman Zee) keert de boot om wil het met een rustig gangetje via de andere zijde van de fjord terug naar de haven varen. De kapitein van het schip (sorry Gerard, ik mag het geen boot noemen) meldt ons dat er een cruiseschip aankomt die ook een rondje fjord doet, maar dan in omgekeerde richting. We laten dit schip voor gaan en gaan daarna verder.

Halverwege de fjord vaart de kapitein het schip met de boeg in een waterval, zodat degene die nog voorop zaten definitief zeiknat waren. Vlak daarna zien we een aantal dolfijnen langs de oever zwemmen. De kapitein keert het schip weer richting zee en vaart nog een stukje met ze mee. Opnieuw een geweldig gezicht! We keren en varen slingerend langs de rotsen en via een paar fraaie baaien terug naar de haven. Na zo’n drie uur varen staan we nog genietend weer op de kade. Jeetje, wat was dat gaaf! Vermoeid maar met een grote grijns op ons gezicht, rijden we dezelfde weg terug naar ons motel in Te Anau. Deze dag was al onvergetelijk, wat moet het morgen dan nog worden??

Zo dit was het weer! Dit keer een vrij lang verslag. De foto's volgen snel.

Groet

Tom en Deb