Vanuit Whistler

Hallo allemaal,

We zitten nu in een koffietentje in Whistler; het Olympische dorp in wording. Vancouver en Whistler organiseren de Winterspelen van 2010. Het dorp staat al redelijk in het teken van de Spelen, want overal zie je vlaggen en borden die de Spelen aankondigen.

We zijn gisteren (23/9/07) op een camping zo’n 30 km van Whistler aangekomen en blijven er nog een nachtje, zodat we vandaag in alle rust kunnen shoppen en internetten, zodat jullie weer voorzien worden van een leuk verhaal.

In de afgelopen berichten hebben we telkens een kort verslag gegeven van de dagen, maar nu plaatsen we weer een groot bericht. We houden voor onszelf een dagverslag bij van dit avontuur, dus hieruit komt dit bericht. Het is weer een flinke lap tekst, dus neem er even de tijd voor. Het kan zijn dat enkele van jullie wat overlap in de tekst ontdekken, en dat klopt. Excuses hiervoor, maar voor ons is dit makkelijker.

Met dank aan al onze buren hebben we extra ruimte op de weblog voor zo’n 100 extra foto’s. Super idee, bedankt! Hiervan hebben we gelijk gebruik gemaakt en hebben 14 nieuwe foto’s geplaatst. We zijn nu aan het uitzoeken welke foto’s er nog meer bij kunnen. Maar daarvoor moeten we eerst even de afgelopen 838 foto’s doorspitten, dus dat kan even duren. Je ziet het vanzelf…

Hier het verslag, veel leesplezier:

19/9/07 gebruiken we om lekker te relaxen in de omgeving van Jasper. Na het ontbijt en de rit naar de douche (met de camper, want anders is het 20 minuten lopen, haha; hebben we de vorige dag al fout gedaan) gaan we aan het einde van de ochtend naar de Jasper Tramway, een kabelbaan die ons naar een hoge berg in de omgeving brengt.

Echter, nog voordat we van de camping af zijn, staat dezelfde kudde als we de vorige dagen hebben gezien, weer op de camping. Nog even blijven we kijken en zien dat er dit maal ook enkele jonge Elks bij zijn, die nog aan het zogen zijn. De beesten trekken zich niks aan van de vele campers en toeristen die foto’s aan het maken zijn. We kunnen het niet laten en schieten er toch nog een paar (foto’s dan).

We rijden naar het begin van de gondel en kopen een kaartje. De kleine gondel van max. 30 personen brengt ons in acht minuten bijna naar de top van Whistlers Summit op 2.285 meter. Vanaf hier loopt een trail naar de top van de berg. Deze laten we voor dat het is, want hier ligt nog een laag sneeuw en het weer is er niet al te best en het is gewoon te koud om in dit weer nog zo’n 150 meter te klimmen. We gaan in het bergrestaurant lekker een warme kop koffie en choco halen; da’s veel beter. Vanaf het bergstation heb je een fraai uitzicht over Jasper en de omliggende meren en bergketens. Af en toe kan je zelfs Mount Robson (de hoogste berg van de Rocky’s op zo’n 75 km afstand) zien liggen.

Vanuit het dorp rijden we de berg op via Patricia Lake naar Pyramid Lake. Deze twee meren liggen dicht tegen elkaar aan. In Pyramid Lake ligt een klein eilandje dat via een bruggetje toegankelijk is. Op dit eilandje maken we enkele mooie foto’s van een Red Squirl (een Eekhoorntje). Het beestje laat zicht door Deb gewillig en van heel dichtbij fotograferen. We hebben er al zoveel gezien, maar het blijven toch echt grappige beestjes.

Na deze meren gaan we weer richting het Oosten naar Miette Hot Springs. Net buiten Jasper staan in de berm enkele Mountain Sheep te grazen. En op nog geen 20 km buiten Jasper ziet Deb in het veld een soort hond lopen. We keren de camper en rijden terug. Het blijkt een Coyote te zijn, die vrolijk door hen veld langs de weg loopt. Wij zijn blijkbaar de enigen die hem zien, want achter ons stopt geen andere auto. Het is een schitterend beest en lijkt inderdaad sterk op een hond.

Zo’n 5 km verderop staat weer de hele weg stil. De Mountain Sheep hebben alle verkeer tot stilstand gebracht en er staat een wildlife jam van jewelste. Een hele kudde van zo’n 30 schapen steekt continu de weg over en blijft er dan gewoon midden op stilstaan. Een vrachtwagen moet zelfs vol in zijn ankers om er niet eentje te scheppen.

We vervolgen onze weg en slaan af naar de Miette Hot Springs Road. Deze weg voert ons zo’n 25 km over een slingerende en steile weg naar, je raadt het al, het kleine dorpje Miette Hot Springs. Net als in Radium Hot Springs hebben ze hier enkele warmwaterbronnen ontdekt en omgebouwd tot een verwarmd zwembad. Aangezien we dit al een keer meegemaakt hebben, draaien we om en gaan vrij snel weer de berg af en via dezelfde weg terug naar Jasper. Onderweg zien we nog steeds dezelfde kudde Mountain Sheep op de weg lopen, maar ditmaal maakt een trucker vroegtijdig een einde aan het spelletje van de schapen door zijn vrachtwagen door de kudde heen te drukken. De man heeft waarschijnlijk als honderd keer zo’n kudde gezien en deze lopen voor hem alleen maar in de weg.

In Jasper doen we nog een hele kleine boodschap in een supermarkt (alleen maar melk voor de cornflakes halen) en eten we daarna een flinke pizza in het lokale restaurant. Met een dikke buik gaan we retour camping en zien nu slechts 1 Elk op de camping lopen. De rest zal best in de buurt zijn, maar die zien we morgen vast wel weer. We zetten de camper weer op z’n plek en sluiten het elektra aan.

De ochtend van de 20e september 2007 worden we rond 8.30 uur wakker. We hebben voor de zekerheid de wekker gezet, maar die hebben we dus niet nodig. We hebben vandaag een lange reisdag voor de boeg want we gaan vanaf Jasper helemaal naar Clearwater (naar het Zuidwesten). We verlaten het prachtige nationale park van Jasper en halen in het dorpje nog snel even een bakkie cappuccino voor Deb en als souvenir een fraaie Bear Bell (kleintje hoor, niet zo’n bel van de Milka koe). Deze Bear Bell moet je aan de tas o.i.d. binden als je door de gebieden gaat wandelen waar beren actief zijn. Het geluid van het belletje zou de beer moeten afschrikken. We hebben sindsdien weinig tot geen beren gezien, dus mogen we stellen dat het belletje werkt! Yeah Right…

Onderweg gaan we via de Yellow Head pass naar het provinciale park Mount Robson, waar de hoogste berg van Canada staat. Alleen zien we slechts de onderzijde van de berg, want de rest zit vrolijk in de dikke regenwolken. Los hiervan schijnt deze berg slechts 15 dagen per jaar geheel wolkeloos te zijn en daarmee goed zichtbaar te zijn.

In het VVV adviseert men ons een fraaie wandeling aan de voet van de berg te doen, maar die slaan we wegens het slechte weer maar over. We lopen nog wel even naar een nabijgelegen waterval.

We verlaten definitief de Rocky Mountains en gaan aan de afdaling naar zeeniveau beginnen. Klinkt heel dramatisch, maar zo erg is het ook weer niet. De hele weg tot aan Clearwater hebben we van dat heerlijke Nederlandse weer (regen dus) gehad. De route richting Clearwater staat omschreven als een toeristische, maar daarvan hebben we weinig kunnen merken aangezien de vrachtauto’s weer meer massaal aan het inhalen zijn. Op 10 km voor Clearwater hebben we de camper gestopt bij Birch Island. Hier regelt Tom een kampeerplaats met elektra voor $20. Het oude baasje van de camping vertelt uitgebreid wat er in de omgeving van de camping te doen is, maar dat gaat het ene oor in en het andere uit, want de volgende dag gaan we toch weer verder. Toch bedankt!

We sluiten de avond maar weer eens af met een filmpje op de laptop, maar alleen Tom heeft het einde van de film gezien, want bij Deb vielen de luiken halverwege al dicht. Die zal wel erg vermoeid zijn geweest van het zwabberen van de wissers de hele dag.

Op 21/9/07 worden we volgens Tom om 8.30 uur van de wekker wakker. De slimmerik heeft alleen vergeten de wekker een uurtje terug te zetten wegens het overschrijden van de tijdszone van Mountain Time Zone naar Pacific Time Zone. Het is daarom dus feitelijk pas 7.30 uur waardoor we nog een uurtje langer hadden kunnen slapen. Jammerrrr.

We pakken het kleine beetje rommel van de camper in en gaan op weg naar Wells Gray Provincial Park, dat zo’n 10 km boven Clearwater ligt. Dit park staat bekend om haar fraaie watervallen, maar wordt door de meeste toeristen overgeslagen. Onze camping ligt ook zo’n 10 km van Clearwater af, dus we zijn er zo.

In de VVV van Clearwater vragen we een kaart van het park en een advies over de bezienswaardigheden en de wandelroutes. We vragen terloops nog even info over de zalmentrek in de omgeving, maar deze blijkt inmiddels in deze regio al achter de rug te zijn en daarom zijn we te laat. We verlaten de VVV en Tom belt nog even met het thuisfront (die zelf op vakantie in Frankrijk is).

Nog voordat het park begint, maken we een stop bij de eerste waterval: Spahats Falls. Deze 70-meter hoge waterval ligt in een enorme taps toelopende grote kloof en mondt uit in de Clearwater River. Het uitzicht is spectaculair en erg weids. Dit verwacht je niet als de door het bosrijke gebied voor het park rijdt. Dus, erg mooi.

Daarna rijden we het park binnen en stoppen bij de Dawson Falls. De lage maar brede waterval ziet er eveneens zeer mooi uit en omdat je aan de bovenkant van de waterval staat is deze nog indrukwekkender. In de boeken wordt deze waterval ‘Little Niagra Falls’ genoemd en is 90 meter breed en 20 meter hoog. We lopen verder geen wandeling want de regen komt al aardig naar beneden.

Dus rijden we 3 km verder naar Helmcken Falls. Op de weg er naar toe zien we in de verte een zwarte beer de weg oversteken. Tom remt af en pakt de filmcamera. Deb probeert snel de telelens op haar camera te schroeven, maar het beest vindt dat wat te lang duren en loopt vrolijk uit het zicht het bos weer in. Tom heeft al rijdend het mooie beest wel kunnen vastleggen. Een man kan dus duidelijk wel twee dingen tegelijk: camper rijden en filmen!

Deze waterval (want daarmee was ik begonnen) moet volgens de VVV de mooiste waterval van het park zijn. Het is de op drie na hoogste waterval van Canada (137 meter). Het is een bijzonder mooie waterval, omdat door de hoogte van de val het water verstuift en zich als een permanente regenwolk voor de waterval plaatst. Samen met de toch al laaghangende ‘gewone’ regenwolken, is dit een draai aangezicht. We schieten de nodige foto’s en meters film.

De geasfalteerde weg door het park eindigt bij deze waterval en gaat daarna over in een zogenaamde Dirt Road: een verharde weg van zand en steengruis. Ondanks deze relatief slechte weg, geldt hier een snelheidslimiet van 60 km/h. Tom probeert deze snelheid een keer te behalen, maar wegens het rondstuiterende servies stopt hij hier maar mee. In sommige bochten gaat het stapvoets omdat de richels in het weg anders voor een lancering van het interieur van de camper zorgen.

Mede door de kwaliteit van de weg en van het regenachtige weer is de weg soms een aardige modderpoel, waardoor de camper naar zo’n 30 km rammelen en stuiteren niet meer wit met stickers is, maar bruin met vage stickers. Gelukkig hebben we bij de verhuur een wasbeurt afgekocht, dus dan hebben ze daar ook weer wat te doen. En wij (we zijn tenslotte Nederlanders) waar voor ons geld.

Via de dirt road komen we bij een soort bergweide (een meadow) met daarop een vervallen boerderij van de familie Ray (Ray Farm genaamd, verrassend he). We lopen een kleine trail over het terrein van de boerderij, die daarna overgaat in het bijna tropische regenwoud (althans, zo lijkt het). Met de gedachte van de pas gespotte beer, probeert Deb deze trail in een recordtijd af te leggen. Maar gelukkig, ze heeft het beerbelletje aan haar tas, dus overkomt ons niks! Onderweg komen we nog langs de Miniral Springs, een koud water bron met daarop een kleine piramide (30 cm hoog) die daar de jaren heen ontstaan is. Dankzij de fantastische navigatiekwaliteiten van Tom komen we op een verkeerde plaats het bos uit en moeten we nog zo’n 1,5 km heuvel op om weer bij de camper uit te komen. En bedankt!

We nemen de camper weer mee en rijden verder tot aan het Clearwater Lake. Hier houdt de weg op en draaien we om en gaan dezelfde rammelweg terug naar het begin van het park. Net voordat we het park uitrijden, zien we nog een kudde buffels in een weiland liggen. We vermoeden dat dit park er tijdens zonnige perioden nog veel mooier uit zal zien. Wij vonden het in ieder geval al de moeite waard.

We verlaten het park en zoeken een campingplaatsje op North Thompson River Campground. Aangezien we toch wat meer info over de zalmentrek willen hebben, besluiten we naar het Zuiden richting Kamloops te rijden. Bij de VVV van Clearwater vertelde men ons dat de zalmentrek in meerdere fasen over verschillende regio’s verspreid is en dat we wellicht rond deze stad wat meer kans op zalmen kunnen hebben.

Na een langzame start van de dag (22/9/07) gaan we uiteindelijk toch maar een keer op pad. Het heeft de afgelopen nacht volgens ons enorm gegoten, waardoor de meerdere malen wakker zijn geworden (ook 1 maal van de trein, uiteraard, en 1 maal van de lege telefoon van Deb, fijn ding die telefoon).

We verlaten de camping en rijden naar Kamloops. Net voordat we bij de stad aankomen, roept Tom: he, daar loopt een koe op de weg. Al snel blijkt dat dit nooit een loslopende koe kan zijn, want die zijn daar niet. Het blijkt een grijze wolf te zijn, maar aangezien Deb erg druk met een sms bezig is, is zij te laat met het fotograferen van deze wolf. Gezien de snelheid waarmee Tom de camper de berg afjaagt, lukt het hem niet de wolf al rijdende te filmen, wat daarvoor wel met de beer lukte. Jammer, maar we hebben er een gezien.

In Kamloops gaan we eerst naar de VVV en vragen nadere info over de zalmentrek. We worden doorverwezen naar Adams River, waar eind september/begin oktober de Sockeye zalm naar deze rivier komt om kuit te schieten. Men geeft aan dat dit jaar erg weinig zalm verwacht wordt (200 stuks, tegen duizenden vorig jaar) en de vraag is dan nog of ze er nu al zijn. De VVV belt nog met het infocentrum van Adams River en daar geeft men aan dat er nu zo’n 10 van de 200 gesignaleerd zijn. Hoe houdt je ze in hemelsnaam uit elkaar vragen we ons af; met oormerken?

Ondanks het ‘negatieve’ advies gaan we toch maar naar het Roderick Haig-Brown Provincial Park, wat we met wat moeite weten te vinden. Bij de rivier heeft men een enorme uitkijkvlonder gemaakt die half boven de rivier hangt. Blijkbaar komen hier jaarlijks toch veel mensen op af. Met ons staan er maar 5 mensen op het platform en vol verwachting turen wij het water in. Een Canadees wijst ons op de enige aanwezige zalm (jawel, we zien er 1); een echte Sockeye zalm. Het beest is ongeveer een meter lang en zweeft een beetje rustig onderwater in de buurt van de kant. Met onze duikbrillen op zouden we er wellicht nog 1 kunnen zien, maar dit water is slechts 5 graden warm, dus dat doen we niet.

We lopen een stukje langs de Adams River in de hoop verderop nog een zalm te spotten, maar deze eenling heeft het hardst van allemaal gezwommen en heeft zijn soortgenoten ver achter zich gelaten. Enigszins teleurgesteld verlaten we het kleine parkje en gaan terug richting Kamloops. Even voorbij deze stad zoeken we in Savona een camping op, die gelukkig voor ons weer eens aan een spoorlijn ligt. En ja hoor, het blijft niet bij een, het zijn er zelfs twee. Da’s boffen!

Net voor het vallen van de duisternis zien we nog een fraaie (en later een dubbele) regenboog vlak achter de camper. Helaas hebben we er geen potje goud kunnen vinden. We sluiten de avond af met het bijwerken van dit verslag en het lezen van wat tijdschriften.

23/9/07 rijden we vanaf Savona tot net voorbij Pemberton waar we een camping voor twee nachten nemen. Gelukkig rijdt ook hier de trein weer redelijk vlak langs, want anders kunnen we niet slapen. We zijn er nu al zo aan gewend… We komen rond 15.00 uur aan op de camping en aangezien de zon een beetje tussen de wolken door schijnt, pakken we meteen de huurstoelen erbij en proberen een beetje onze kleur bij te werken. ’s Avonds lezen we wat en gaan lekker vroeg onder de wol.

24/9/07 is voor ons vandaag en dit deel hebben jullie bovenstaand al kunnen lezen.


Groetjes,

Tom en Deb