Van Whistler tot Qualicum Beach

Hallo allemaal,

Hierbij alweer een lap tekst. Tja, we maken zoveel mee, dat moet allemaal beschreven worden.

We zitten nu op Vancouver Island, in Qualicum Beach. Morgen rijden we verder naar het Zuiden naar Victoria. Maar nu eerst onze belevenissen van de afgelopen dagen. Neem er weer even de tijd voor.

De morgen van 23/9/07 verlaten we de schitterende camping en gaan via Cache Creek naar Lillooet. Ondanks dat dit plaatsje op een kruispunt van meerdere wegen ligt, is er vrij weinig te beleven. We rijden daarom verder richting Whistler. We zijn van plan hier twee dagen te blijven zodat we dit dorp wat verder kunnen verkennen. Het dorp Whistler organiseert samen met Vancouver de Olympische Winterspelen van 2010. We hebben in een verslag gelezen dat de enige (?) camping in het dorp ook meteen van z’n monopolie gebruik maakt en daarom een achterlijk hoge prijs voor een nachtje slapen vraagt. We besluiten daarom de provinciale camping net onder Pemberton te nemen, die voor twee nachten (geen hookup) net zo duur is als 1 nachtje in Whistler. Da’s gauw verdiend.

De weg naar Whistler voert ons over prairiegrond naar het berggebied rond Whistler. Je kunt zien dat er in dit gebied weinig regen valt, want er groeit niks op die glooiende heuvels. Alleen wat dorre struiken en een paar verloren koeien lopen in de rondte. Die prairiegrond hebben we een hele tijd niet meer gezien en is voor ons best een verrassing. De laatste keer dat we deze omgeving zagen, was toen we enkele weken geleden bij Vernon stonden. Terugzoekend in dit verslag is dat rond 3 september geweest en dat is dus drie weken. De bergen van Whistler doemen op en al snel moet de camper weer vol aan de bak, want sommige stukken gaat het met zo’n 15% omhoog. De kwaliteit van de wegen wordt er ook niet beter op, want we hobbelen alle kanten op. Hier hebben ze nog wat te doen voordat de Spelen komen.

We vinden een plekje op de genoemde camping en betalen bij de parkwacht voor twee nachten. Helaas zijn de mooie plekken met zon reeds vergeven, dus moeten we een schaduwrijke plek nemen en proberen we tussen de bomen nog wat zon mee te pakken. Maar na vier keer van plaats te zijn verschoven, zijn we het wel zat en gaan maar binnen zitten. De avond valt snel en tijdens het lezen van een boek, worden we nog enkele malen geattendeerd op de aanwezigheid van de trein. Hij toetert ons weer flink tegemoet.

De 24e september 2007 staan we rond 8.30 uur op en rijden met de camper naar Whistler. Na een half uurtje komen we in het dorp aan en volgen de borden naar de VVV. De zeer hard lachende dame van de VVV (steekje los?!) vertelt ons welke dingen we moeten bezoeken en adviseert ons in de ochtend de berg op te gaan. Ze laat het actuele beeld van de webcam van het bergstation zien en daar zie je bergtop boven de wolken liggen. We vragen haar of er koffiewinkels zijn met gratis wireless internet en ze geeft er een aantal op. We gaan eerst maar even een lekkere cappuccino en een choco halen, dan zien we wel weer verder. In een koffietent zitten we al gauw twee en een half uur te netten. Even de mail checken, foto’s uploaden, weblog bijwerken, Nederlands nieuws lezen, chatten met Remon… Je bent zo een paar uur verder.

We lopen een rondje door het dorp dat al duidelijk klaar voor de Spelen is. Overal word je eraan herinnerd: borden, vlaggen, souvenirwinkels, noem maar op. Het dorp zelf is een typisch wintersportdorp met een aantal mooie hotels, veel pensions en wat horeca. Opvallend is wel dat alle gebouwen in dezelfde stijl zijn gebouwd. Dit zorgt voor een enorme eenheid waardoor het dorp heel gemoedelijk en rustig overkomt.

In een van de winkels koopt Tom een mooie jas. Deb zoekt wel alle winkels af, maar kan niks leuks vinden. We lopen nog een keer door het dorp en drinken nog wat. Aan het einde van de middag zijn we het wel zat en gaan we terug naar de camper, die op een groot parkeerterrein net buiten het centrum van het dorp staat. We hebben nog een ritje terug naar de camping van hetzelfde half uurtje te gaan. We maken een makkelijke maaltijd en gaan lekker vroeg naar bed.

Op 25/9/07 staan we rond 9.00 uur op en gaan we verder naar het Zuiden richting Vancouver. Deze snelweg heeft de bijnaam ‘Sea to the Sky’ highway. Over een stuk van ruim 100 km doen we ongeveer 4,5 uur, omdat de gehele weg tussen Whistler en Vancouver gereconstrueerd wordt. Dit is noodzakelijk omdat de weg vanwege de Winterspelen van 2010 geheel niet capabel is om al het verkeer tussen de twee plaatsen te verwerken. Dit betekent een lang lint van wegwerkzaamheden en dus maar 50 km/h maximaal. We staan meerdere keren even stil omdat men dan met explosieven een groot stuk van de rotsen sloopt. Aangezien dit de enige weg van en naar Whistler/Vancouver is, is er geen alternatief dan 200 km omrijden, dus iedereen wacht geduldig af totdat men verder mag. Aan beide zijden van de weg liggen hoge bergen met rotspuin en rotsblokken, her en der staan grote graafmachines het puin weg te scheppen en rijden grote dumptruck af en aan; wel een gaaf gezicht als je er tussendoor rijdt.

Net voorbij Squamish stoppen we bij de Shannon Falls om deze te bekijken. Met een hoogte van 335 meter is dit de op drie na hoogste waterval van Canada. Na een kwartiertje hebben we het hier wel gezien. We hebben in de afgelopen weken al zoveel watervallen gezien, dat deze er niet bijzonderder door is. Tja, hoezo een luxe probleem?!

We stappen snel weer in de camper en rijden naar Britannia Beach waar we een bezoek brengen aan het BC Mining Museum. Dit is een oude koperertsmijn die tot 1974 in bedrijf is geweest en tot die tijd per dag 2.000 ton kopererts produceerde. Het was de grootste kopermijn van het Britse rijk. We lopen een rondje over het interactieve terrein waar meer uitleg wordt gegeven over het functioneren van de mijn en de bijbehorende fabriek om het erts te verwerken. Er staat een klein museum met kunst en oude machines en er is een waterbak om naar goud te zoeken.

Na een half uurtje begint de tour over het terrein. Onze gids is vandaag nieuw en wordt daarom ondersteund door een oude rot in het vak. We beginnen met een kort ritje met een klein treintje door een van de tunnels van de mijn. De meeste tunnels zijn geheel voor publiek afgesloten, maar enkele worden voor het museum gebruikt. Het treintje rijdt met een slakkengang door de tunnel. Onderweg krijgen we nadere uitleg over enkele plekken waar de sporen van koper nog heel duidelijk zichtbaar zijn. Dit zijn de groen geoxideerde strepen over de muren van de mijn. Verderop in de tunnel stopt de trein en lopen we een andere tunnelgang, waar de gids uitleg geeft over de manier van delven. Vroeger stond men met een klein kaarsje in een verder pikdonkere gang op een muur te beuken. Levensgevaarlijk! Na verloop van tijd werden de gangen voorzien worden van licht en werd het handwerk vervangen door machines. Enkele van deze machines zijn hier nog opgesteld en de gids vindt het maar al te leuk de machines te demonstreren. Ze waarschuwt ons onze oren dicht te houden, omdat de machines enorm veel lawaai maken. Deze demonstraties maakt het bezoek aan dit museum erg interessant. De ondersteunende gids licht verder nog toe dat in de gangen van de mijn zelfs enkele speelfilms opgenomen zijn (Scooby Doo en een paar horrorfilms). We verlaten de tunnels en krijgen op het buitenterrein nog uitleg over de werking van de fabriek. In deze fabriek van 12 verdiepingen werd de ruwe koperserts bewerkt totdat er alleen koperpoeder overbleef. De fabriek is expres tegen de rotswand gebouwd omdat men dan van de zwaartekracht gebruik kan maken om het fabricageproces te ondersteunen.

Zoals ik net al vertelde staat er op het buitenterrein ook een waterbak om goud te zoeken. We krijgen uitleg hoe we met behulp van een plastic kom het zand moeten filteren. Hierna mogen we zelf een poging wagen. Hebberig als we zijn gaan we beiden snel aan de slag. Al bij de eerste poging vind Deb een klein korreltje puur goud. Na een paar pogingen is het bij Tom ook raak. Na een poging of 10 hebben we enkele vlokken goud en zilver (althans, het glimt) verzameld. En het mooie is, we mogen het nog houden ook. Zo, met dit gevonden kapitaal is de vakantie in ieder geval terug verdiend, hopen we…

We eten na het bezoek van het museum een hot dog in de camper en gaan verder richting Vancouver. We hebben bedacht dat we aan de noordkant van Vancouver eerst een nachtje staan en eerst de Capilano Suspension Bridge bezoeken en de volgende dag met de ferry naar Vancouver Island gaan. Onderweg wijzigen we echter van strategie en rijden meteen naar de ferry die ons vanaf Horseshoe Bay naar Nanaimo zal brengen. Met een beetje geluk redden we de pont van 15.00 uur nog. Vanaf de kustweg zien we een grote veerboot al naderen. Zou dit ‘m zijn? Via de wegwijzers rijden we een klein stuk terug naar Whistler en komen dan bij de kassa van de pont uit. Na het aftikken van ruim $100,00 mogen we doorrijden, waarbij de caissière aangeeft dat we wellicht nog de pont van 15.00 uur halen. We sluiten snel aan achter de rij met campers en trucks, zoals ons is aangeraden.

Na een 10 minuten wachten komt over de tegemoetkomende rijbanen het verkeer op gang te komen, dat net van de ferry komt. Even later begint onze rij langzaam aan te rijden. De rijen met auto’s mogen wel allemaal doorrijden, maar onze rij gaat slechts af en toe vooruit. Mmm, we twijfelen al of we ‘m echt wel halen. Het gaat zo langzaam.

Uiteindelijk staan we helemaal vooraan in onze rij en geeft de potige ferrybediende aan dat we moeten wachten tot de volgende boot; deze is vol. En die volgende gaat pas om 17.00! We kunnen nergens anders heen, dus dat wordt twee uur wachten, boekjes lezen en spelletjes doen. Het is niet anders.

Tegen vijven legt de ferry weer aan en alle auto’s, vrachtwagens en campers verlaten het schip. Als de boot leeg is, worden het weer geladen en uiteindelijk mogen wij ook aan boord. Tom manoeuvreert de camper op de veerboot en samen met zo’n 40 trucks en campers staan we in het onderste ruim. Alle auto’s staan op de twee dekken boven ons. We sluiten de camper af en gaan naar het passagiersdek. Hier kan je enorme afmetingen van dit schip pas goed zien. Het heeft zelfs een compleet restaurant aan boord. Daar eten we nog even een patatje en genieten we van het uitzicht. De lucht is helemaal opgeklaard waardoor we ruim uitzicht over de ons omringende omgeving hebben. We maken snel wat shots vanaf het buitendek, maar doordat er flink wat wind rond het schip waait (de zee is zo glad als een laken), gaan we snel weer naar binnen.

Na anderhalf uur komt de ferry aan in Nanaimo op Vancouver Island. Ongeveer 10 minuten voordat we aankomen, wordt er omgeroepen dat we weer naar de camper moeten om klaar te zijn voor vertrek.

Aangezien het inmiddels schemerig begint te worden (het is nu al 18.45 uur) rijden we na de veerboot direct richting onze volgende camping. We hebben een camping gekozen net boven Nanaimo, zodat we slechts nog een paar kilometer hoeven te rijden. We komen aan bij Jingle Pot RV Park. Hier worden we (op goed geluk) in het Nederlands verwelkomd door de Koreaanse eigenaar. Zodra hij doorheeft dat wij inderdaad Nederlanders zijn, roept hij meteen ‘Guus Hiddiieenk!!!’ We schaterlachen! In de receptie hangt een hele wand vol met ansichtkaarten vanuit allerlei Nederlandse plaatsen, een oranje ‘Hup Holland Hup’ petje en staat een kleine Nederlandse vlag. Hahaha, deze man is echt knettergek! Maakt niet uit, hij is echt komisch!

We boeken een nachtje op deze camping en krijgen meteen een zeer uitgebreide uitleg over alles dat er op het eiland te zien is. Tjonge, deze man is in z’n eentje tegelijk een Visitors Center. Met een fotoboek in de hand geeft hij bij elke toeristische plek aan hoe het er uitziet. Geweldig, het is net of hij bij terugkomst van zijn vakantie aan zijn Koreaanse familie laat zien waar hij allemaal is geweest. Hahaha, inderdaad prettig gestoord!

We rijden snel naar onze plek en Tom koppelt het elektra nog net voordat het geheel donker is, aan. De rest komt morgenochtend wel. We kijken ’s avonds nog een filmpje op de laptop en gaan lekker vroeg slapen. Het was weer genoeg voor vandaag.

Omdat het vandaag (26/9/07) mooi weer is, heeft onze Koreaanse vriend ons aanbevolen om naar Tofino te rijden. Dit plaatsje is gelegen aan de Westzijde van het eiland. En als het mooi weer is moet je het er van nemen. Aan deze zijde van het eiland heerst er namelijk een gematigd tropisch klimaat; veel regen dus. We zorgen ervoor dat we om half 10 weer fris en fruitig klaar zijn voor de rit naar Tofino. We rijden de enige weg dat het eiland doorkruist op en maken ons klaar voor een lange rit. We willen zo snel mogelijk in Tofino aankomen en daar een Whale watching tour boeken voor de volgende dag. De weg gaat eerst redelijk glooiend en goed te berijden over de bergen van het eiland. Maar zo’n 20 km voor de Westkust, heeft men het laatste onderhoud ongeveer 100 jaar geleden uitgevoerd. Om de 10 meter een grote kuil en scheuren in de weg. Soms stijgt en daalt de weg 15 tot 18%. De camper heeft er wel wat moeite mee.

Om 14.00 rijden we (flink door elkaar gerammeld) Pacific Rim National Park in en regelen direct een plek op de camping in dit park. De vrouw vraagt of wij al bekend zijn met beren en wijst ons nog eens op de regels…. Wat te doen als je een beer tegen komt. Zij benadrukt nog dat ze er echt zijn, want deze morgen stond er zelfs een voor haar neus… mmmm… We vragen om een zonnig plekje, maar helaas van de 49 plekken zijn er 10 zonnig en deze zijn al vergeven. We krijgen een plek toegewezen die er bij aankomst erg spookachtig uit ziet. We staan tussen hoge bomen begroeit met mos. Goed, met de gedachte van de beren in de buurt besluiten we dat we vanavond maar niet buiten eten maar in de camper een hapje eten zullen maken. Maar zover is het nog niet. Eerst even lunchen en daarna naar Tofino om de whalewatch tour te regelen. We hebben van onze Koreaanse vriend een kaartje gekregen met een adres van zo’n touroperator die dergelijke tripjes verzorgt. Dit schijnt een goede te zijn, en we krijgen 10% korting dus dat is ook prima….
Wij komen aan bij Jamie’s Whalewatch Station en boeken voor de volgende ochtend om 9.00 een tour. Deze tour met een 12-persoons Zodiac speedboot zal een 2 tot 3 uur duren… we zijn benieuwd. Er wordt verteld dat ze vandaag nog een grijze walvis en een bultrug walvis hebben gespot dus dat klinkt goed.

Omdat de zon zich voorzichtig laat zien, rijden we naar Long Beach. Dit is een langgerekt strand dat erg in trek is bij de golfsurfers en met bergen wrakhout op het strand is bezaaid. Zo in het zonnetje is het best lekker en genieten we, na het halen van de stoeltjes, nog een uurtje van het zonnetje. Omdat de zon weer achter de wolken is verdwenen, gaan wij ook weer op pad en keren terug naar de camping. Daar eten we lekker een bord spaghetti en gaan op tijd slapen om de volgende ochtend goed uitgerust te zijn om de walvissen te kunnen spotten.

In de nacht van 27/9/07 worden we al een aantal keren wakker van de regen. Dat biedt niet veel goeds voor de tour, maar positief als we zijn denken we: alles wat nu valt, valt straks niet! Nou, helaas het bleef vrolijk regenen en de lucht grijs. Om kwart voor 9 moeten we ons melden bij Jamie’s, dus op tijd op pad. Netjes op tijd melden we ons en krijgen te horen dat de tour een half uur is uitgesteld. Mmmm, zal het wel doorgaan vanwege de regen? Maar er wordt gezegd dat we ons om kwart over 9 weer moeten melden. We besluiten in de camper (op het parkeerterrein) een kaartspelletje te doen om de tijd te doden en wachten geduldig af tot het kwart over 9 is. Weer melden we ons en dit maal worden we meegenomen naar een aparte ruimte waar we een prachtig oranje pak aangemeten krijgen. Dit pak dient tevens als reddingsvest, mocht je overboord slaan. Vanwege de regen gaat er nog een mooie poncho overheen en krijgen we handschoenen tegen de kou. Met deze mooie outfit lopen we naar de kade waar onze Zodiac klaar ligt, om de tour te maken.

In de stromende regen nemen we plaats achter in de boot. Omdat we er niet zeker van zijn of onze magen op de vroege morgen de wilde zee kunnen doorstaan, kiezen we dus veiligheidshalve voor een plekje achter in de boot; het kan voorin nogal stuiteren.

We krijgen eerst wat uitleg over de veiligheid in de boot, een altijd opbeurend verhaal, wat te doen in noodgevallen en het gas wordt opengedraaid. We gaan met volle vaart de zee op! De regen doet met volle vaart mee en binnen de kortste keren zijn we zeiknat! Voor in de boot worden degene die daar plaats hebben genomen gelanceerd als de boot flink over de golven stuitert. Wij zijn blij met ons plekje achter in de boot. Na een half uurtje houdt het op met regenen en krijgen we even daarna een signaal dat een Gray Whale (grijze walvis) door de kapitein van het schip is gesignaleerd. We turen met spanning de zee over en ja hoor de walvis blaast uit en haalt adem en dat gaat gepaard met een sproei water de lucht in. We zien hem weer onderduiken. Voor zover mogelijk wordt het beest vastgelegd op de foto en film. Dat valt niet mee, want de speedboot schommelt flink op de deining van de zee. Zelfs de staart van de walvis gaat met een mooie zwaaibeweging naar beneden. Jammer genoeg mogen we niet te dicht bij komen, ter bescherming van de dieren. Maar goed, het blijft altijd indrukwekkend. We varen na een 20 minuten adembenemend naar de walvis te hebben gekeken, weer verder. We krijgen nog een paar zeeleeuwen, zeehonden en zeeotters te zien. Ook zien we een Bald Eagle (adelaar) op een rots zitten. Verkleumd van de kou gaan we weer richting de haven van Tofino en praten onder het genot van een warme bak koffie en warme chocomelk nog even na over wat we hebben gezien.

Het is inmiddels één uur in de middag en met stevige trek, door de zeelucht, zoeken we een eettentje op om een overheerlijke sandwich naar binnen te werken. Omdat het inmiddels droog is geworden gaan we het Pacific Rim Nationale Park eens nader bekijken. We maken een tweetal wandelingen door de bossen, die goed het klimaat van de Pacific Rim laten zien. Door een tropisch regenwoud volgen we de route over een boardwalk (route door het bos, met veel informatie).

Na een uur lopen hebben we een goede indruk van de beplanting en bomen in dit gebied gekregen. We rijden door richting Ucluelet, maar stoppen eerst bij een interactief centrum dat informatie geeft over de dieren die hier rondzwemmen en op het land leven. Best interessant, maar allebei lopen we een beetje suf rond. Het vroege opstaan en de zeetocht heeft er toch wel ingehakt. Het plaatsje Ucluelet laten we voor wat het is en we gaan terug naar de camping. Na het avondeten gaan de luiken bij Deb al meteen dicht en Tom vermaakt zich nog even met een puzzelboek.

28/9/07 om half 9 worden we wakker en werpen een blik naar de lucht. Strakblauw! Eindelijk na veel dagen regen en slecht weer zijn we wel toe aan een zonnetje. We zijn om 10 uur klaar om te vertrekken. We rijden de weg naar de Oostkust weer terug richting Qualicum Beach. In de campinggids hebben we daar een camping gezien vlak bij het strand. Om 13.00 uur komen we op de camping aan en sluiten direct de computer aan om te checken of we verbinding kunnen maken met thuis. Skype werkt prima en Deb kletst, buiten in het zonnetje, zo een uur met mams. Toch wel handig en gratis (als de verbinding maar goed is)!

De rest van de middag zitten we heerlijk in de zon en lopen we af en toe naar de wasmachine om te controleren of deze zijn werk goed heeft gedaan. Als de zon weg is, wordt het al snel koud en maken we heerlijk hete kip met kokosmelk, rijst en ananas. Jammie. Tijdens het eten genieten we van de goede live cd van Guus Meeuwis en zingen we uit volle borst in de camper “Kedeng kedeng oe hoe….”. Die Canadezen zullen wel denken.

De rest van de avond wordt gevuld met het bijwerken van de weblog en een filmpje.